Instructions for Placemaking: Blue Gaze at The Future, Episode #2
In Our People are Our Mountains (naar de woorden van Amílcar Cabral over de bevrijdingsbeweging van Guinee-Bissau) werken kunstenaars en collectieven in Palestina en elders samen met majelis (samenkomst) Jakarta door op afstand instructies te sturen. Het concept achter het gebruik van instructies, in plaats van het fysiek overbrengen van werken of het faciliteren van reizen, komt voort uit ethische, politieke en klimaat-overwegingen. Het versturen van instructies is ook een manier om te wijzen op de fysieke en symbolische afstanden, nadrukkelijk op de diepgaande moeilijkheden die gepaard gaan met het verplaatsen in en uit Palestina, in het bijzonder tijdens de voortdurende genocide. Dit initiatief is daarom een daad van overdracht en vertrouwen: kunstenaars geven hun creatieve richtlijnen door aan hun collega’s in Jakarta, die op hun beurt de instructies ter plekke realiseren, eraan bijdragen en ze uitvoeren.
In deze Amsterdamse iteratie worden de instructies gepresenteerd, en deels live geactiveerd. Elke week van de presentatieperiode wordt een nieuwe video van de deelnemende kunstenaars en anderen vertoond. Daarnaast zal er gedurende het project een programma van performances, workshops en bijeenkomsten plaatsvinden. De audiovisuele performance Blue Gaze at The Future, Episode #2: Designing the Unseen: A Rehearsal van Mohamed Abdelkarim met Fay is onderdeel van dit programma.
Over Blue Gaze at The Future, Episode #2: Designing the Unseen: A Rehearsal door Mohamed Abdelkarim
Blue Gaze at the Future is een serie audiovisuele performances waarin tekst, radiodrama en beeld worden gecombineerd. Het bevraagt het theaterpodium als een landschap dat de gebroken realiteit kan herordenen en een andere wereld kan voorstellen. De voorstelling volgt de legende van Zarqāʾ al-Yamāma, bekend om haar helderziendheid, en volgt haar verschijningen in de literatuur na 1948. Het onderzoekt toekomstige hoop te midden van verdriet en nederlaag. In deze tweede aflevering staat de woestijn centraal – zowel als fysiek en metaforisch landschap – en wordt er nagedacht over hoe de woestijn scenografisch geënsceneerd kan worden.
